parmigiani fleurier & bugatti chiron
Het ultieme polshorloge
Slechts een handvol bedrijven bezit de roeping om de lat hoger te leggen dan eender wie. In de autowereld heeft Bugatti die wil om op een eenzame hoogte te staan door met toptechnologie de wereld te verbazen. Dat is niet anders voor Parmigiani in de horlogerie. Dat de twee elkaar uiteindelijk zouden vinden stond in de sterren geschreven. Een verhaal van een unieke partnership.
De kast (42,2 x 57,7 mm voor een dikte van 18,4 mm) naar een ontwerp van Bugatti’s interieur designer Etienne Salomé, werd gerealiseerd bij Les Artisans Boîtiers, een dochteronderneming van Parmigiani Fleurier. De alligator armband komt traditie getrouw van bij Hermès. Voor een Bugatti Type 390 werd een prijs van 250.000 euro vastgesteld, dat is ongeveer één tiende van de prijs van de Bugatti Chiron.
Ettore Bugatti ontwierp zijn eerste automobiel in in 1909, verwierf in de jaren twintig eer en roem in de racerij met zijn type 35 en bleef de decennia lang de wereld begeesteren met technologische hoogstandjes. Toch verdween het merk na de tweede wereldoorlog. De Volkswagen-groep kocht in 1998 de rechten op de merknaam en zette het zeven jaar later opnieuw in de kijker met de Bugatti Veyron – een supersportwagen waarvan er in tien jaar tijd zo’n 450 stuks werden gebouwd. Michel Parmigiani was al jaren een toprestaurateur van ingewikkelde, antieke klokken en automaten toen hem in 1996 de kans geboden werd om zijn eigen merk op te zetten. Datzelfde jaar werden de horloges Parmigiani een feit, en wel in het dorpje Fleurier in de Val-de-Travers. Omdat hij als onafhankelijke kon werken en zo goed als alle onderdelen van zijn horloges zelf kon maken, slaagde Michel Parmigiani erin zijn vrijheid te bewaren en de originaliteit van zijn creaties intact houden. En die originaliteit zou hij helemaal tot expressie kunnen brengen toen hij in 2001 belangrijk bezoek over de vloer kreeg met een unieke vraag.
Het ultieme horloge waarvoor meer dan vier jaar ontwikkeling nodig was, bezit een loopreserve van niet minder dan tachtig uur, een huzarenstukje dat mogelijk werd door twee veertonnen in serie te monteren. Aan de linkerzijde van de cilinder werd een vliegende tourbillon aangebracht, terwijl rechts een pijltje de loopreserve aanduidt.
Bugatti bezat toentertijd met de Veyron 16.4 de snelste wagen ter wereld en het merk uit Molsheim was op zoek naar een partner in de horlogerie. Niet toevallig had het daarbij zeer strikte eisen voor ogen. De partner moest over een hoge techniciteit beschikken, artistiek dezelfde toppen scheren en bovendien een scherpe zin voor zowel design als elegante vormen bezitten. Bovendien moest de horloger die ze zochten in staat zijn om geheel onafhankelijk te kunnen werken. In 2004 werd het partnership tussen Bugatti en Parmigiani officieel gemaakt ter gelegenheid van de lancering van de Bugatti Type 370, een horloge dat een hommage wilde zijn aan de Bugatti Veyron. Bij nader toezien bleek het horloge veel meer dan het zoveelste auto-horloge, omdat Michel Parmigiani zichzelf overtroffen had door een heuse mini-motor te ontwerpen. De wereld keek verbluft op van een driedimensionele tijdsmeter met een cilindervormige architectuur die op zichzelf al een wereldpremière was. Het type 370 was niets meer en niets minder dan een motor-met-versnellingsbak aan de pols, met een zijdelingse tijdsaflezing. De verdere samenwerking tussen beide merken zou voor eenzelfde continuïteit van die verbazingwekkende techniciteit zorgen.
De ultieme sportwagen
Velen dachten dat Bugatti met de Veyron een uniek model op wielen had gezet en dat het bij die ene auto zou blijven. Niet alleen de prestaties waren buitenaards en leken maar moeilijk te verbeteren, ook de prijs was dat. En er werd gefluisterd dat de Volkswagengroep per verkocht exemplaar ook nog een bom geld verloor. En toch dook vorig jaar ineens de Bugatti Chiron op, die een sterk geëvolueerde versie van de 8 liter W16, voorzien van vier turbo’s, meekreeg. Dat geheel ontwikkelt zo’n 1500 pk, een forse 300 pk meer dan de snelste Veyron SS. Daarmee sprint de Chiron in 2,4 seconden naar de 100 km/uur en in 13,6 seconden naar de 300 km/uur. Ex formula 1-rijder Juan Pablo Montoya probeerde een en ander in de praktijk uit en had amper 42 seconden nodig voor de oefening vanuit stilstand naar de 400 km/uur en terug naar stilstand. De versie die in productie komt heeft een topsnelheid die beperkt werd tot 420 km/uur, maar de echte top ligt ergens rond de 463 km/uur.
Bij de Bugatti Chiron hoorde opnieuw een al even uitzonderlijk horloge en Michel Parmigiani zorgde daar andermaal voor. De Bugatti Type 390 werd opnieuw een constructie die zowel een motor, een centrale cel als een koetswerk omvatte, geïnspireerd op de automobiel. Het hart van deze constructie is het cilindervormig, mechanisch caliber PF 390 met een ‘vliegende’ tourbillon. De constructie wordt verder gekenmerkt door verschillende originele oplossingen zoals de driehoekvormige koppelingen van de beide veertonnen en de integratie van de allerkleinste kogellager ooit geproduceerd. Het caliber werd zo ontworpen dat het ook toelaat om een nieuwe reeks van ontwikkelingen mogelijk te maken die door Parmigiani Fleurier nog op punt zullen worden gezet. De nieuweling zal in twee versies worden gebouwd – in rose goud en in grijs goud, elk op slechts tien exemplaren…
Het ultieme horloge
Het ultieme horloge waarvoor meer dan vier jaar ontwikkeling nodig was, bezit een loopreserve van niet minder dan tachtig uur, een huzarenstukje dat mogelijk werd door twee veertonnen in serie te monteren. Aan de linkerzijde van de cilinder werd een vliegende tourbillon aangebracht, terwijl rechts een pijltje de loopreserve aanduidt. De transmissie van de informatie vanuit de tubulaire “motor”-structuur naar de wijzerplaat die daar haaks tegenover staat werd mogelijk gemaakt door het monteren van een vijs zonder einde. Omwille van de cilindrische opbouw van het gangwerk, moest de klassieke opstelling van radertjes die in elkaar grijpen plaats maken voor een transmissie via drie planetaire verbindingen. Elk daarvan bestaat uit een centraal radertje, drie satellieten en een vaste getande kroon. Dit onuitgegeven planetair raderwerk omvat de kleinste kogellagers ter wereld. Ze bezitten een diameter van slechts 1,28 mm voor de 12 kogels in keramiek met elk een doorsnede van ..0.2 mm. Het geheel van de drie planetaire verbindingen met elk 3 kogellagers behoeft geen enkele vorm van smering.
Een speciale steeltang bezit een dubbele functie van zowel het opwinden als het juist zetten van de tijd. Een beperker van het koppel zorgt er dan weer voor dat het horloge niet over de limiet kan worden opgewonden. Ook opmerkelijk is de mogelijkheid om in deze modulaire structuur het gangwerk apart uit te nemen, net zoals dat voor een groot nazicht met een motor kan gebeuren bij een supercar. Net zoals bij supersportwagens was er bij het ontwerpen geen plaats voor fiorituren of voor decoratieve elementen – omdat elke ingreep maar één bedoeling had : de prestaties te verbeteren, en de duurzaamheid te garanderen. Veel van de techniek met zijn 302 onderdelen is zichtbaar dankzij de geskeletteerde wijzerplaat, maar ook een deel van de ‘motor’ staat te kijk achter het gebogen saffierglas. Wie aandachtig kijkt, merkt dat de beide veertonnen elke een opschrift dragen : het ene vermeldt de handtekening van Louis Chiron, terwijl op de andere “le vieux renard” valt af te lezen, de bijnaam van de racer.
www.parmigiani.com
Meer weten
To keep the emotion, subscribe to the Newsletter
