‘Robert’ Martinez is een Catalaanse Spanjaard. Hij werd in 1973 geboren in het stadje Balaguer, in een gezin dat een schoenenwinkel uitbaatte, en had een echte voetballiefhebber als vader. De passie voor de sport werd hem dus met de paplepel ingegeven. “Mijn eerste herinneringen aan voetbal zijn afkomstig van foto’s die van mij werden genomen toen ik nauwelijks twee jaar was en met mijn vader meeging naar de wedstrijden die hij speelde in het weekend. Tot mijn zestien jaar heb ik zelf in Balaguer gespeeld, daarna ben ik profvoetballer geworden bij Zaragoza. Met mijn vader deelde ik het genot van het spelen. Maar ik ging daarnaast ook graag naar andere wedstrijden kijken en hield ervan om ze te analyseren. Mijn vader was mijn grootste held, zowel in het voetbal als in het leven. Alles wat hij deed, was belangrijk voor mij. Bij de voetballers had ik vooral bewondering voor Johan Cruyff, Bernd Schuster en Lobo (Carlos Diarte). Later, voor mijn beroep van coach, heb ik een voorbeeld genomen aan John Benjamin Toshak, Arrigo Sacchi, Paco Maturana en vooral Johan Cruyff. Jordi Cruyff, de zoon van die laatste, is tot op de dag van vandaag trouwens een van mijn beste vrienden. Een echte gentleman.” Het zal sommige mensen verbazen dat zijn gezin en passie voor een sport volstaan om het leven van een jonge man en later een gezinshoofd als Martinez te vullen. Maar de intense en minimalistische manier waarop hij in het leven staat, blijkt vooral geworteld in zijn jonge jaren.

“Voetbal en mijn familie zijn mijn twee grootste passies in het leven. Ik lees geen boeken maar beluister audioversies in de wagen om tijd te winnen. Ik heb zelfs zelden tijd om voetbal te kijken voor het plezier: alles staat in het teken van mijn werk. En daarbuiten doe ik niets liever dan tijd door te brengen met mijn kinderen en mijn vrouw. De eenvoud van het samenzijn en het genot van hun glimlach verschaft me het grootste plezier. Ook ga ik graag lekker uit eten met mijn gezin. En België is het ideale land om zich over te geven aan die geneugte. Het is niet altijd eenvoudig om de juiste balans tussen werk en gezin te vinden maar ik doe wat ik kan. In dat opzicht is de vrije tijd die we door deze gezondheidscrisis samen kunnen doorbrengen een ware zege voor mij op familiaal vlak.”

Hoewel hij door de successen van de Rode Duivels zelf als een ster wordt beschouwd, lukt het hem toch om de spelers – die elk op zich volwaardige sterren zijn – te leiden. Hoe slaagt hij erin om de ego’s van al die grootheden binnen de Rode Duivels te laten samenwerken? “We worden allemaal gedreven door een gemeenschappelijk doel, of dat nu de zege in een wedstrijd of de voorbereiding van een groot toernooi is. Mijn doel bestaat erin om mijn persoonlijke overtuiging over te brengen, namelijk dat we sterker zijn en hoger kunnen klimmen als we allemaal samen en allemaal voor elkaar het nodige doen. Dat kenmerkt onze relaties binnen het team. En dat genereert een positieve sfeer, die heel specifiek is voor de Rode Duivels.”

Sport en zaken

Als fysiotherapeut, leerkracht lichamelijke opvoeding en houder van een diploma Business Management van de Manchester Metropolitan University gebruikt Roberto Martinez alle troeven van zijn opleidingen om zijn beroep van bondscoach uit te oefenen. “Mijn coachwerk is grotendeels gebaseerd op informatie en al mijn opleidingen hebben me geholpen om beslissingen te nemen, zowel voor het team als op individueel vlak. Hoe meer informatie je hebt, hoe breder de basis voor je werk wordt en hoe beter je de juiste beslissingen kunt nemen. Ik ben altijd al gefascineerd geweest door de werking van het menselijke lichaam. Als fysiotherapeut kan ik beslissingen nemen over de beste manier om het lichaam aan te passen aan het vereiste niveau voor de sportieve elite. Een goede coach heeft echter ook oog voor het zakelijke aspect. Daarom wilde ik altijd al zoveel mogelijk leren over de verschillende aspecten van sportcoaching.”

Ik ben ervan overtuigd dat we een nieuw ‘normaal’ zullen moeten vinden in ons leven. Ik vrees dat we niet meer zullen terugkeren naar het oude normaal, of toch zeker niet voor we een vaccin en een remedie tegen het virus hebben gevonden. Als mensen is het echter onze taak om elkaar te helpen, om gemeenschappelijke basissen te vinden tussen burgers en om ons allemaal samen te verbeteren. Ik denk meer aan dat alles dan aan de beperkingen die ons werden opgelegd.”

Lege tribunes

En wat denkt onze bondcoach over voetbalwedstrijden in een leeg stadion? “De voetballers weten wat het is om zonder publiek te spelen. Dat hebben ze praktisch allemaal gedaan tussen hun zestien en twintig jaar, toen ze reeds een hoog niveau hadden bereikt. Het is niet hetzelfde als spelen voor een tjokvol stadion maar we moeten blijven spelen. We kunnen de competitie niet stilleggen want dat zou catastrofaal zijn voor de fysieke conditie van de spelers. Het zal vooral pijnlijk zijn voor de supporters maar we hebben vandaag de dag genoeg digitale oplossingen om de ervaring in het stadion zo goed mogelijk te benaderen.”