“Mijn vrouw en ik tekenden de wagen op een servet”, zegt Dean Arnold lachend terwijl hij uit de koepel klautert van het futuristische vervoermiddel dat Thunderflite werd gedoopt. “We probeerden een beeld te vormen van hoe het er eind jaren vijftig, begin jaren zestig aan toe moet gegaan zijn toen General Motors zijn Dream Cars ontwikkelde.”

In die tijd trakteerde mensen als Harley Earl, ontwerpverantwoordelijke van GM sinds 1927, het fantasiegeile publiek op een dieet van superstrakke toekomstvisies, een toekomst die zich helaas nog niet heeft verwezenlijkt. Auto’s zoals de Club de Mer, de Golden Rocket en de Buick Centurion uit 1956 lieten de hele wereld geloven dat ze raketmotoren aan boord hadden en op elk moment konden opstijgen. Jammer genoeg kwam er een einde aan al deze fun onder impuls van uit de pan swingende kosten en een veranderde marketingstrategie. Maar zoveel jaren later diende dit visionaire tijdperk Dean Arnold tot beklijvende inspiratie...

“Ik bleef me afvragen wat er gebeurd zou zijn mocht Ford Motor Division beslist hebben om hun eigen wagen van morgen te bouwen”, geeft Arnold toe terwijl hij snel wat stof van de glazen koepels veegt. “Wat zou hun interpretatie zijn geweest van de Thunderbirds voor de sixties?” Da’s een goede vraag, moeten we toegeven.

“Op dat servet hebben mijn vrouw en ik geprobeerd om weer te geven hoe dat Ford-concept eruit zou kunnen gezien hebben. We dachten aan een slanke en zuivere vorm aan de buitenzijde met spatborden die alle vier de banden omhullen”, gaat Dean verder. “Het eindresultaat was een vliegtuigachtige romp met vinnen die aan alle kanten lijken te ontspruiten.”

Dean en zijn vrouw bleven werken aan hun fantasie en voegden dunne, gewelfde stoelen toe die zo uit een top secret-gevechtsvliegtuigproject leken te komen. Natuurlijk moesten de bedieningen en wijzers er al even aeronautisch uitzien en zouden twee glazen koepels de kroon vormen op het design.

De grootste uitdaging van het project schuilde natuurlijk in de styling. “De basisvorm creëren was niet zo moeilijk”, glimlacht Dean terwijl hij terugdenkt aan de duizenden uren arbeid die zijn Thunderbird gevergd heeft. “De panelen glad en vlak krijgen, dat was pas een grote klus... en dan waren we nog niet eens aan de glazen koepels toe!”

Abandonnons pour l’instant le design. La thunderflite de Dean est équipée d’un moteur V8 202ci chromé aux accents rouge métallisé, de flexibles Koolflex et d’un ventilateur et radiateur Flex-A-Lite. Un collecteur d’admission Holley et un carburateur 650 sont placés par-dessus. La voiture est également équipée d’un double pot d’échappement Cherry Bombs. La transmission est d’origine mais légèrement modifiée, et le train arrière indépendant provient d’une SHO Thunderbird de 1994. Le véhicule est doté de freins à tambours à l’avant et de freins à disques à l’arrière.

Het gros van de onderdelen van de wagen die vandaag aanwezig is op El Mirage is met de hand vervaardigd, met inbegrip van de vinnen en de voorbumper. Dean heeft dagen aan een stuk zijn Engels wiel gehanteerd om panelen uit te rekken en samen te drukken en uiteindelijk tot het punt te komen waarop zijn concept vlekkeloos en daardoor geloofwaardig was. Zelfs een vluchtige blik op de foto’s volstaat om te zien dat Thunderflite net zozeer een kunstobject als een technisch meesterwerk is. Neem nu de “geboorde” afwerking tussen de glazen koepels. Dean schudt zijn hoofd als we het nog maar vermelden. “De inspiratie hiervoor kwam van 20.000 mijlen onder de zee en de duikboot van kapitein Nemo, de Nautilus”, zegt hij lachend. “Mensen zeiden toen tegen me dat de wagen zonder kon en vonden het idee op zich te gek voor woorden. Ik zei ze: we zullen wel zien. Nu is iedereen er helemaal weg van.”

Tijd om de styling even te laten voor wat hij is en ons te buigen over de verchroomde 302ci V8 met rode metaalvlokaccenten, Koolflex buizen en Flex-A-Lite ventilator en radiator. Een inlaatcollector van Holley en een 650-carburator prijken trots aan de bovenzijde, terwijl twee Cherry Bombs langs de uitlaat lopen. De overbrenging is de oorspronkelijke, die gewijzigd werd en de onafhankelijke achterzijde is afkomstig van een SHO Thunderbird uit 1994. De remkracht wordt verzekerd door trommels vooraan en schijven achteraan.

Ondanks het titanenwerk dat met de bouw gepaard ging, verliep het Thunderflite-project voorspoedig. “Met het verstrijken van de weken en maanden kreeg onze droom steeds meer vorm en werd hij steeds tastbaarder”. Dat beaamde ook Suzie Arnold met overtuiging. Helaas werd dit een keerpunt voor Dean: zijn echtgenote en moeder van vijf prachtige dochters overleed erg onverwacht. De warme gloed van de late namiddagzon op ons gelaat kan niet verhinderen dat het hartverscheurende verlies van Suzie ons diep raakt. Hier op de uitgedroogde meerbedding van El Mirage is het erg duidelijk dat Dean zijn vrouw heel erg mist, maar met de steun van zijn vriend en vertrouweling Mark Schofield is hij erin geslaagd de moed bij elkaar te rapen en door te gaan.

“Thunderflite is ondertussen al een van de meest gefotografeerde auto’s die ik ooit gebouwd heb en de respons in Las Vegas was onvoorstelbaar.” Dean kan zijn trots moeilijk verbergen. “We konden zelfs niet tot bij de auto geraken, zoveel mensen verdrongen zich rond de Thunderflite.” Sterker nog, Thunderflite werd verkozen tot coolste wagen van de beurs.

Een succesvol debuut is vandaag altijd iets bijzonders, maar de aanwezigheid van de wagen op El Mirage betekent voor Dean duidelijk nog veel meer. Dat hoeft niet te verwonderen, want vandaag was dé dag: hij heeft voor het eerst daadwerkelijk met Thunderflite gereden. Hier op de bedding van het uitgedroogde meer heeft hij de tijd en de ruimte om van zijn verwezenlijking te genieten. En ruimte te maken voor zichzelf om aan Suzie te denken en het plezier dat Thunderflite haar geschonken zou hebben nu hij helemaal af en rijklaar is.

“Achter het stuurwiel zitten voor de allereerste keer en kunnen rondrijden met de wagen, dat was fantastisch,” glimlacht Dean, “maar het was niet alleen plezier dat ik aan boord van Thunderflite beleefd heb.”

“Het vreemde eraan is dat je het gevoel hebt daadwerkelijk te vliegen. De Airide-ophanging zorgt ervoor dat de wielen vrij kunnen draaien en de koepels bieden een uitstekend zicht rondom, maar voor parkeermanoeuvres zou ik misschien toch camera’s moeten inbouwen!”

Het motto van Dean Arnold is: geef nooit op, doe je best en God doet de rest. Ik kan geen passender statement bedenken als ik denk aan wat Dean verwezenlijkt heeft en wat hij heeft moeten doorstaan om Thunderflite te krijgen waar hij zich vandaag bevindt.

Ter nagedachtenis van Suzie Arnold.

Met dank aan Dean Arnold en Mark Schofield.