In de lente van 1970 zakte Solar Productions naar Le Mans af om er de film voor te bereiden. Om zijn verblijf in Frankrijk nog aangenamer te maken, kocht McQueen een 911S die hij zowel in de film zou gebruiken als voor privéverplaatsingen. McQueen was zo blij met zijn 911 dat hij besloot om de wagen te houden aan het eind van de opnames, maar hij zou eerst nog naar Duitsland overgebracht worden voor aanpassingen aan de overbrenging. De 911 werd daarna verscheept naar McQueens thuisbasis in California. Het probleem was dat Steve al een 911 modeljaar 1969 bezat en een peperdure high tech stereo-installatie had laten inbouwen. De ‘Le Mans’ 911 werd wegens “dubbel gebruik” te koop aangeboden in de L.A. Times. Jesse glimlacht wanneer hij het verhaal uit de doeken doet. “De man waar ik de wagen van gekocht heb, de tweede eigenaar, en is een echte 911-liefhebber. Hij had een Targa S gekocht in 1969, maar deze werd helaas gestolen begin 1971. Hij wilde een andere S kopen en zag in de LA Times een advertentie voor een 911S. Hij belde naar het opgegeven nummer en maakte een afspraak om de wagen te gaan bekijken. Raad eens wie de deur kwam open doen? Steve McQueen. Tot op de dag van vandaag is de “911 met dure stereo” in het bezit van de McQueens”.

Gedurende de volgende 34 jaar bleef de “Le Mans 911” van McQueen in handen van zijn tweede eigenaar. 20 jaar lang werd hij zelfs dagelijks gebruikt. In 2005 woonde Jesse een zakenlunch bij. “We gaan elke maand met de collega’s eten”, licht Jesse toe. “Zoals dat gebruikelijk is onder collega’s, wordt er gebabbeld over werk en hobby’s. Die dag zei ik dat ik liefhebber was van oude Porsches en een van de aanwezige dames vertelde dat haar echtgenoot een oude Porsche had, zonder echter te verduidelijken of het om een 911, 912 of 356 ging. De volgende lunch vermeldde ze het opnieuw en ik zei dat ik hem wel eens wilde zien. Ik vertelde haar dat ik vier 356’s had en dus echt geïnteresseerd was. Er kwam niets uit de bus, tot op de dag dat ik haar ontmoette bij Starbucks en ze vertelde dat haar man overwoog om de wagen te verkopen. Nooit was er sprake geweest van McQueen of Le Mans.”

Eigenlijk was Jesse niet eens echt geïnteresseerd in de wagen. Hij was te weten gekomen dat het om een 911 ging, terwijl hij zelf meer een 356-liefhebber is. De twee hielden contact met elkaar gedurende enkele weken, totdat er uiteindelijk een afspraak werd geregeld. “Ik reed naar het huis van de eigenaar”, herinnert Jesse. “De wagen bevond zich grosso modo in dezelfde staat als hoe je hem hier en nu ziet. Hij stond buiten, op de oprit naast de garage. Er waren afdrukken van kattenpootjes op de motorkap en het dak. Omdat ik op dat moment niet echt warm liep voor oude 911’s, was deze wagen voor mij niet aantrekkelijker dan om het even welke andere classic car. We hebben wat gepraat, en ik ben naar huis teruggekeerd.”

Op weg naar de Porsche piekert Jesse nog steeds over de motor en de overbrenging en de kosten die gemoeid zouden gaan met de volledige revisie van de motor en de versnellingsbak. Hij had een automecanicien gevonden die de 911 wel wilde inspecteren, maar die had pas tijd over drie dagen. “Ik vertelde de eigenaar dat ik bezorgd was om de mechaniek,” herinnert Jesse, “en dat mijn mecanicien pas over drie dagen naar de auto zou kunnen kijken. Vreemd genoeg overhandigde hij mij de sleutels en zij hij: “neem hem maar mee”.

Na drie lange dagen wachten kwam de mecanicien eindelijk de wagen inspecteren en tot Jesse’s grote opluchting bleek alles in orde. Hij reed meteen naar de eigenaar. “Onze gesprekken hadden tot dan altijd plaatsgevonden op de oprit, naast de wagen. Het is beter om dergelijke zaken niet te bespreken bij iemand thuis. Toen ik uiteindelijk dan toch zijn huis binnenwandelde, zag ik een poster van Steve McQueen op de muur die een triomferend V-teken maakt met zijn vingers. De eigenaar keek me aan en zei: “Inderdaad, dat is een filmaffiche.” Ik had geen flauw idee over welke film het ging, tot hij zei dat het over Le Mans ging. Kun je geloven dat ik die film nog nooit gezien had? Ik had er nog nooit bij stilgestaan!” De ondertussen ex-eigenaar begon daarop document na document over de wagen tevoorschijn te halen. “Ik wist totaal niet wat ik gekocht had,” geeft Jesse toe. McQueen had alle correspondentie bewaard, elk document dat met het eigendom van de wagen te maken had, elke stap van de reis van de wagen naar de V.S., de inschrijving,... Elk deel van de levenscyclus van de wagen dat gedocumenteerd kon worden, was gedocumenteerd en gearchiveerd. Er is maar weinig veranderd aan de wagen sinds zijn vertrek uit La Sarthe. Hij moet vrij recentelijk nog herspoten geweest zijn en Jesse heeft de wielen laten restaureren, nieuwe banden gemonteerd en een nieuwe voorruit laten plaatsen.

Dat is de reden waarom de stickers die je in de film kan zien, vandaag niet meer aanwezig zijn op het glas. Maar de airco, het leder, de getinte ruiten, de achterschort, het elektrische schuifdak, de aluminium velgen, de Blaupunkt AM/FM US radio met manuele antenne en rijlichten die McQueen besteld had, zijn allemaal aanwezig en in goede staat van werking. “Ik heb ondertussen de film gekocht”, zegt Jesse terwijl we rustig over de zondagochtendlijke wegen van Los Angeles cruisen in Steve McQueens 911. “Sommige mensen zeggen dat dit de meest emblematische 911 is. Ze zouden wel eens gelijk kunnen hebben, maar dit is de wagen van Steve McQueen, niet die van mij, en zo moet het blijven. Wie deze wagen vandaag bezit, dat is van weinig belang. Het grappige is dat ik onlangs, tijdens een werklunch, de kerel tegenkwam die me de wagen verkocht heeft. Hij vroeg me wat ik ervan zou vinden mocht hij het geld dat ik voor de wagen betaald had plus alle kosten die ik gehad had, terugbetalen en de wagen terugnemen. We hebben er alle twee om gelachen en ik heb gezegd dat ik zijn aanbod vriendelijk afwees, maar het wel in gedachten zou houden.” Het spreekt voor zich dat de Le Mans-911 van McQueen niet meer ingezet kan worden voor dagelijks gebruik. De wagen heeft dan wel zijn hele leven rondgereden in Los Angeles nadat hij overgebracht was uit Europa, maar de Californische verkeerschaos van vandaag brengt gewoon te veel risico’s met zich mee. Maar elke zondagochtend, nog voor de zon goed en wel op is, rijdt Jesse zijn grijze 911 uit de garage en zet hij de snuit richting snelweg voor een plezierritje van 20 mijl. Ik kijk even naar rechts als we de zoveelste hamburgertent voorbijrijden, met Jesse nog steeds aan mijn zijde. De wegen in LA blijven zalig rustig op zondagochtend en in het vensterglas van het restaurant wordt de wagen helder en onvervormde weerspiegeld. Mijn ogen rusten even op het oppervlak van het glas. Ik zie de auto, mezelf aan het stuurwiel, een gezellig Frans restaurantje met bloemen in de raamkozijnen. Zie ik daar een kathedraal, en een mooie dame die bloemen koopt? En dan zie ik de wegwijzer, oostwaarts gericht, en in mijn gedachten zie ik “Le Mans 5718 mijl”.