Ralph Lauren collection (Part 1/2)
L’Art Automobile
De privécollectie van Ralph Lauren is een waar pareltje, dat RoadBook u niet wilde onthouden. Hieronder vindt u zeventien meesterwerken uit zijn collectie, die worden tentoongesteld in een schitterend decor: het schip van het Musée des Arts Décoratifs in de Parijse rue de Rivoli.
Mercedes-Benz SSK « Comte Trossi » (1930)
De "korte" SSK (Super Sport Kurz), die gebaseerd is op het chassis van de enorme Mercedes‑Benz S, ontworpen en getekend door Ferdinand Porsche die op dat moment chef-ingenieur was bij Mercedes-Benz, werd voor sportief gebruik met 48 centimeter ingekort ten opzichte van het originele model. Toch is hij nog 477,5 cm lang en hij weegt 1.815 kg. De competitieversie SSKL, die het levenslicht zag na het vertrek van Ferdinand Porsche, werd aanzienlijk lichter (1.352 kg) en nog korter (425 cm), maar behield wel de indrukwekkende 6,8 liter-compressiemotor met 6 cilinders in lijn van 300 pk. Van de SSK is een dertigtal exemplaren geproduceerd, maar chassis "36038", dat momenteel eigendom is van Ralph Lauren, is voorzien van een unieke carrosserie. Graaf Carlo Felice Trossi, een rijke Italiaanse industrieel, kocht dit chassis toen hij amper 22 was in Japan, waar het in 1928 door de fabriek naartoe gezonden was. Hij bedacht het ontwerp voor deze supersportwagen, dat door de Britse stilist Willy White werd gerealiseerd. Het minste wat je kan zeggen is dat het een spectaculaire wagen is, met zijn gigantische motorkap waaruit aan de rechterkant de drie uitlaten tevoorschijn komen, met zijn radiator in de vorm van een windscherm, met zijn twee kleine, geprofileerde voorruitjes en zijn gestroomlijnde spatborden achteraan. De wagen werd perfect gerestaureerd en Ralph Lauren kaapte er de titel "Best of Show" mee weg op de elegantiewedstrijd van Pebble Beach in 1993. En graaf Trossi? Die probeerde in 1935 zijn eigen racewagen te bouwen en werd daarna piloot bij Alfa Corse. Hij won in 1947 de Grote Prijs van Italië en de Grote Prijs van Europa (in Bern) in 1948 met een Alfa Romeo 158. Hij stierf in 1949 op 41-jarige leeftijd onverwacht aan een hersentumor.
• Engine: 6 cylinder • Power: 300 hp • Displacement: 7069 cc • Weight: 1810 kg • Top speed: 235 km/h
Ralph Lauren, geboren op 14 oktober 1939 als zoon van Joodse immigranten uit Rusland, wordt sinds het einde van de jaren 60 geassocieerd met de polospeler, het logo van zijn merk Polo RL dat sinds een vijftiental jaar beursgenoteerd is. In de loop der jaren heeft Ralph Lauren nog een hele reeks andere kledingmerken gecreëerd voor heren, vrouwen en kinderen, maar hij heeft zich ook op de parfumerie gestort, op de woninginrichting en, sinds amper twee jaar, op de horloge- en de juwelenindustrie. Ralph Lauren is gehuwd en vader van drie kinderen. Hij staat aan het hoofd van een imperium dat wordt geschat op zo'n vijf miljard dollar ongeveer 6,2 miljard dollar (volgens het Forbes-klassement 2018). In 2010 kreeg hij de grootste Franse onderscheiding, de Orde van het Legioen van Eer, een beloning die misschien een beetje geholpen heeft om een gedeelte van zijn automobielcollectie uit te lenen aan het "musée des Arts décoratifs" in Parijs voor deze onuitgegeven tentoonstelling "L’Art de l’Automobile"...
Een passie van jaren!
Zijn passie voor mooie wagens is een minder bekend aspect van Ralph Lauren, in Europa tenminste. In de Verenigde Staten rijdt hij inderdaad met een aantal van zijn bolides rond (waaronder een Bugatti Veyron, een Ferrari 250 GTO, en nog veel meer!) en neemt hij sinds bijna dertig jaar deel een talloze elegantiewedstrijden, waaronder de beroemde, prestigieuze wedstrijd van Pebble Beach (die werd gecreëerd in 1950!). Dit dorp in het graafschap Monterey, in Californië, is ook bekend omwille van zijn golfbanen aan de kust van de Stille Oceaan. Deze wedstrijd vindt traditioneel plaats rond half augustus en je vindt er het mooiste van het mooiste sinds de creatie van de auto tot op vandaag, met een hele reeks evenementen en een massa prijzen met als "clou" de beroemde "Best of Show". Ralph Lauren heeft deze trofee al tweemaal in de wacht gesleept, in 1993 met de schitterende Mercedes-Benz SSK "Comte Trossi" uit 1930 en in 1990 met een uitzonderlijke Bugatti Type 57 S(C) Atlantic uit 1938, twee wagens die deel uitmaken van de selectie die te zien is in Parijs.
Bugatti Type 57 S(C) Atlantic (1938)
De Bugatti Type 57 S(C) Atlantic van Ralph Lauren (nr 57591), verkozen tot "Best of Show" op de elegantiewedstrijd van Pebble Beach in 1990, vertegenwoordigt de laatste van vier reeksen van dit meesterwerk, een topmodel van sportieve prestaties en absolute luxe, kortom: een uitzonderlijke wagen. De Bugatti Type 57 speelt in de geschiedenis van Bugatti een bijzonder belangrijke rol omdat hij werd geproduceerd van maart 1934 tot mei 1940 in talloze carrosserievarianten voor prestigemodellen en ook voor racewagens: de Type 57G. Deze laatste, die omwille van het aerodynamisch effect ontworpen was als "tank", won de 24 Uren van Le Mans tot tweemaal toe, in 1937 (zonder compressor) en in 1939 (met compressor). Dat was voor Bugatti meteen de laatste overwinning en het was aan het stuur van deze wagen dat Jean Bugatti de dood vond, in augustus 1939, toen hij een fietser probeerde te ontwijken en van de weg raakte. In 1937 wordt een variante van de seriewagen voorgesteld, met een ingekort en verlaagd chassis (verlaagd of "surbaissé", vanwaar de benaming "S"). Dit chassis krijgt drie carrosserieën, waaronder de Coupé Atlantic. Oorspronkelijk wordt dit model niet geleverd met een compressiemotor, maar de meeste eigenaars van de Type 57S (Atlantic, Atalante en Aravis) opteren voor dit blok met supercharger, vanwaar tussen haakjes de "C", die snelheden boven 200 km/u mogelijk maakt. De Coupé Atlantic is afgeleid van de coupé T57 Aerolithe en wordt gekenmerkt door zijn carrosserie in aluminiumlegering. Dit materiaal is echter weinig geschikt voor stamp- en laswerk en Jean Bugatti is gedwongen om de vleugels en het koetswerk in twee delen te vervaardigen en ze daarna te assembleren met klinknagels. En zijn talent bestaat er nu juist in om van deze technische beperking op een artistieke manier een stijlelement te maken. De jurk van deze schoonheid wordt een metafoor voor snelheid en kracht, een beeld dat nog wordt versterkt door de deuren die in het dak doorlopen, en de ovale ruiten die uit de vliegtuigbouw komen
• Engine: in-line 8 cylinder • Power: 210 hp • Displacement: 3257 cc • Weight: 950 kg • Top speed: 200 km/h • 0 to 100 km/h: 10 s.
De collectie uitzonderlijke auto's van Ralph Lauren telt enkele echte meesterwerken, maar kan ze beschouwd worden als een van de meest bijzondere verzamelingen ter wereld? Zowel wat het aantal wagens betreft als qua kwaliteit beweert Ralph Lauren zelf dat hij daar totaal geen aanspraak op maakt, zoals hij zelf bescheiden verklaart in het interview waaruit je verderop een aantal fragmenten kan lezen. En deze tentoonstelling is voor hem al evenmin een of andere vorm van reclame voor zichzelf of voor zijn merken! Voor de organisatoren daarentegen is het een extra argument, want zij willen in de eerste plaats aantonen dat de auto een belangrijke kunstvorm is, met de grootste namen als kunstenaars: Alfa Romeo, Bentley, Bugatti, Jaguar, Mercedes-Benz, Porsche en, uiteraard, Ferrari.
Deze pareltjes uit de Europese automobielgeschiedenis, gekozen door Commissaris Rodolphe Rapetti, Conservateur Général du Patrimoine, en voor de expo opgesteld door Jean-Michel Wilmotte, hebben inderdaad "schoonheid" als gemeenschappelijk kenmerk. Schoonheid van lijn en van kleur, van materialen en design, maar ook technische schoonheid, die het resultaat is van de zoektocht naar efficiëntie en precisie. Elk exemplaar van deze zeventien uitzonderlijke wagens is ontworpen als een meesterwerk waarin technologische innovatie en gedurfde stijl harmonieus samenvloeien. De beweging en het geluid van de wagens vind je terug in talloze films en opnames.
Interview met Ralph Lauren
In de officiële catalogus "L’Art de l’Automobile, chefs-d’œuvre de la collection Ralph Lauren", heeft Rodolphe Rapetti de woorden van de Amerikaanse zakenman opgetekend. Wij hebben het genoegen u met zijn toestemming enkele fragmenten uit dit lange interview voor te stellen.
Alfa Romeo 8C 2300 Monza (1931)
Met vier opeenvolgende overwinningen in de 24 Uren van Le Mans (1931, 1932, 1933 en 1934), drie opeenvolgende overwinningen in de Mille Miglia (1932, 1933 en 1934), twee overwinningen achtereen in de 24 Uren van Francorchamps (1932 en 1933) en een overwinning in de Targa Florio (1931), onder andere, is de Alfa Romeo 8C 2300 als racewagen dé referentie in de eerste helft van de jaren 30. De wedstrijddirecteur van dit Milanese merk, Enzo Ferrari, is een echte specialist in het genre. Hij brengt op de wagens die hij in de strijd werpt zijn embleem aan, de beroemde zwarte hengst op een gele achtergrond. Vanaf de Grand Tourisme-versie, die carrosserieën heeft gehad getekend door met name Castagna, Pinin Farina, Touring en Zagato, ontwikkelde Enzo Ferrari een speciaal Grand Prix-model dat officieel de naam "Monza" kreeg na de overwinning van Tazio Nuvolari in de Grote Prijs van Italië in 1931 die werd gereden op het circuit van Monza. Datzelfde jaar won Tazio Nuvolari met deze wagen nog vier andere races en de Alfa Romeo 8C 2300 Monza won er daarnaast nog vier, in totaal negen dus. Het is de te kloppen wagen: compact, licht en krachtig (Vittorio Jano had aan de 2,3 liter-motor met 8 cilinders in lijn en een dubbele bovenliggende nokkenas een compressor toegevoegd). De persoonlijke wagen van Ralph Lauren is de ex-fabriekswagen die eerst door Jean-Pierre Wimille werd bestuurd en daarna door Battaglia en die heeft deelgenomen aan een hele reeks races (Grote Prijs van Lotharingen 1932, Pau 1933, Monaco 1933, Targa Florio 1934, enz.).
• Engine: in-line 8 cylinder • Power: 165 ch • Displacement: 2336 cc • Weight: 1250 kg • Top speed: 225 km/h
Alfa Romeo 8C 2900 Mille Miglia (1938)
In de jaren 30 zorgden de achtcilindermotoren onder impuls van ingenieur Vittorio Jano voor een mooie tijd bij Alfa Romeo, zowel in competitie als op hun seriewagens. Dit was inderdaad de periode van de nationalisering van het Milanese merk dat dienst deed als propaganda-instrument voor de Italiaanse regering van Mussolini door onder meer kleine aantallen prestigewagens te bouwen. De eerste achtcilinder van Jano werd uitsluitend gebruikt voor Grand Prix-wagens. Daarna kwam de tweede achtcilindermotor die oorspronkelijk ontworpen was voor productiewagens, met een cilinderinhoud van 2.336 cc. Na een korte tussenperiode van 2.654 cc werd de cilinderinhoud van de motor op 2.905 cc gebracht, met 180 pk voor de productiewagens (20 exemplaren "Corto" en 10 exemplaren "Lungo" werden tussen 1937 en 1939 geproduceerd door Pinin Farina en vooral Touring) of 220 pk voor de "Corsa" (6 wagens tussen 1935 en 1939). De Milanese fabriek richtte zich tot de Carrozzeria Touring om een kleine reeks van vier tweezitsroadsters te maken om deel te nemen aan de Mille Miglia 1938 en het eerste exemplaar dat geproduceerd werd is momenteel eigendom van Ralph Lauren, na graaf Trossi, Tommy Lee, Phil Hill en anderen. Deze wagen werd toevertrouwd aan het team Pintacuda en Mambelli dat op een schitterende tweede plaats eindigde, na de hele wedstrijd gedomineerd te hebben tot aan het laatste controlepunt. Zijn spatborden in druppelvorm geven een fraaie final touch aan deze buitengewone wagen, die beschouwd kan worden als de meest prestigieuze vóór de oorlog geproduceerde GT. Alfa Romeo won met de 8C 2900 in 1938 nog wel de 24 Uren van Francorchamps en de Mille Miglia in 1947, maar omdat hij niet verder ontwikkeld wordt is hij niet meer in staat te concurreren met de sportcoupés.
• Engine: in-line 8 cylinder • Power: 225 hp • Displacement: 2905 cc • Weight: 1250 kg • Top speed: 185 km/h
Waarom bent u eigenlijk dit soort wagens gaan verzamelen?
Ik beschouw mezelf niet als een verzamelaar van auto's. Voor mijn gevoel is het alsof ze een stukje van mezelf zijn. Het is een amusement, als speelgoed als het ware; als je er verschillende begint te proberen en je kan je ze veroorloven, dan kijk je ernaar en je wil ze hebben. Elke wagen geeft je een ander gevoel, het maakt niet uit of het een Bugatti of een Morgan 1961 is en mijn collectie weerspiegelt die verscheidenheid. Ik heb nooit een auto gekocht om mensen te overbluffen; ik zag mezelf er veeleer mee rijden, ermee leven en er gebruik van maken alsof ze een deel van mezelf waren. Ik beschouw ze niet als mooie voorwerpen die ik bezat en waar anderen naar kwamen kijken. Ik rij ermee en ik gebruik ze om uitstapjes met de kinderen te maken. In feite geef ik ze hun ware natuur terug. Voor mij is een auto een echt kunstwerk. Een aantal van de oudste wagens in mijn collectie zijn nog echt met de hand gemaakt. De afwerking en het bewerken van het metaal was het werk van vakmannen. Ik heb altijd gehouden van die machines die gecreëerd zijn door mensen die hun passie om iets te maken gebruiken om mooie vormen te scheppen of een geluid dat plezier verschaft...
Zijn uw wagens voor u een inspiratiebron bij het creëren van uw voorwerpen?
Mijn dagelijks leven, mijn werk, de dingen die ik graag doe en de mensen die ik ontmoet zijn voor mij een continue bron van inspiratie. Ik ben voortdurend op zoek naar ideeën die mijn creatieve visie verder kunnen ontwikkelen en auto's zijn in dit proces altijd een element van verrijking geweest.
Als ik naar een wagen kijk hou ik bijvoorbeeld van zijn stijlvolle luchtinlaten, van een rij stalen bouten, een wieldeksel of een tankdop, een perfect bewerkt stuur, sierelementen in zacht leder, een zorgvuldig gepolijst dashboard in geaderd hout of de schoonheid van een lederen riem op de motorkap. Ik neem die details in mij op en gebruik ze zowel om een uurwerk te ontwerpen als een fauteuil waar mijn vrouw in avondjurk in kan zitten. Voor de Ralph Lauren-uurwerkencollectie die wij vorig jaar gelanceerd hebben kwam een groot aantal vormen uit tekeningen die in onze archieven zaten. Het meest vernieuwende ontwerp is rechtstreeks geïnspireerd door mijn Bugatti Atlantic. Ik heb het The Dash genoemd omdat de wijzerplaat ervan een kopie is van het dasboard in geaderd hout. Het weerspiegelt de zuivere lijnen van de wagen...
Kunt u ons iets meer vertellen over de belangrijkste principes bij de restauratie van uw wagens?
Het allerbelangrijkste op het vlak van de restauratie is dat je een beroep moet doen op mensen die echt competent zijn, de experts dus. Je hebt experts voor Ferrari en Mercedes, voor de Mercedes "Gullwing" en voor de Bugatti's. Ik ga op zoek naar authenticiteit. Al mijn wagens zijn gerestaureerd omdat ik niet graag pech onderweg zou hebben. Een wagen restaureren is voor mij vooral een kwestie van kwaliteit en respect voor de originele details. Ik was geen "restaurateur" tot ik het geluk had Paul Russel te ontmoeten, een automobielhistoricus en restaurateur uit Boston, die daarna een twintigtal jaar met mij samengewerkt heeft. Restauratiewerk is delicaat. En in mijn ogen mag je bij het restaureren ook niet vals spelen...
Zou u zelf wel eens een wagen willen ontwerpen?
Een wagen ontwerpen en een modecollectie creëren vragen allebei een bepaald vakmanschap en een visie, dat zijn twee totaal verschillende zaken. Ik weet waar ik van hou bij een wagen, maar ik zal mezelf nooit als een autodesigner beschouwen. Een wagen tekenen is meer dan er een kleurtje voor kiezen. Ik heb zeer veel respect voor de mensen die het kunnen. Ze bouwen hun carrière uit zoals ik de mijne. Toen ik jong was kon ik naar een Bentley of een Mercedes kijken en zeggen: "Wow, dat is een knappe wagen! Bekijk dat lederen interieur, dat houten dashboard!" Tot er een Porsche voorbijkwam, heel sober en minimalistisch. Als je me gevraagd zou hebben welke de mooiste was, ik zou voor beide argumenten pro hebben kunnen vinden. Ik denk niet dat ik ooit die Porsche of die Bentley had kunnen bedenken. Maar ik had me wel kunnen voorstellen hoe ik er de mooiste Porsche of de mooiste Bentley had kunnen van maken...
Ferrari 375 Plus (1954)
Ferrari heeft een fabelachtige, ongelooflijke lijst van racewagens opgebouwd. Sommige daarvan bleven in de schaduw van hun broertjes, zonder dat je echt kan zeggen waarom. De 375 bijvoorbeeld is relatief onbekend en alleszins beduidend minder bekend dan de Testa Rossa, hoewel hij onder meer in 1954 de 24 Uren van Le Mans en de Carrera Panamericana gewonnen heeft. Hij is weliswaar maar een jaar door de fabriek geproduceerd en naar verluidt zijn er slechts vijf exemplaren van, en we mogen ook niet vergeten te zeggen dat hij nooit bestuurd is geweest door een grote "ster" uit die tijd. Een maand voor de 24 Uren van Le Mans had hij al gewonnen op Silverstone, een race voor het wereldkampioenschap, op Jaguar-grondgebied, dankzij een ontketende José Froilan Gonzalez. De 375 Plus is afgeleid van de 375 MM en heeft een grotere brandstoftank die zijn autonomie vergroot, een De Dion-as die de wagen meer stabiliteit geeft in lange bochten met hoge snelheid, en vooral een aanzienlijk langere slag (van 68 naar 74,5 mm) waardoor de motor minder "scherp" wordt. Voor een cilinderinhoud van 4.954 cc levert de V12 zijn maximaal vermogen bij een gevoelig lager toerental en het koppel bij lage toeren is krachtiger. Dat zijn de "pluspunten" van de 375 Plus... De cockpit is rudimentair: een paar stukjes aluminium genageld op grote stalen buizen, een zetel die minder comfortabel is dan een barkruk, een minuscuul voorruitje tegen de vliegen, een enorm stuur en een dasboard dat gedomineerd wordt door de toerenteller. Bovendien zit het stuur rechts, zoals dat het geval is bij de meeste racewagens (op een circuit rijdt men meestal in wijzerzin en lopen de meeste bochten naar rechts!) en dus wordt de versnellingsbak bediend met de linkerhand. En dan heb je nog de pedalen, vandaag de dag hopeloos verouderd: de koppeling zit rechts, de rem links en het gaspedaal... in het midden! De wagen van Ralph Lauren is het laatste chassis van de reeks, dat de fabriek verliet in 1954. De "0398 AM" heeft carrière gemaakt in Argentinië, met vaak Valiente als piloot, die beroemd werd aan het stuur van deze wagen.
• Engine: V12 • Power: 340 hp • Displacement: 4954 cc • Weight: 950 kg • Top speed: 250 km/h
JaguaR XKD (1955)
Nadat hij in 1954 door Ferrari verslagen werd, na zelf met de C-Type gewonnen te hebben in 1951 en 1953, besloot Sir William Lyons op jacht te gaan naar nog meer overwinningen in de 24 Uren van Le Mans met zijn merk, Jaguar, maar wel met een nieuw model dat eerst XKD werd gedoopt maar daarna definitief de naam D-Type kreeg. Een goede keuze, want de Jaguar D-Type strandde in 1954 nog op de tweede plaats maar won deze grote Franse uithoudingsrace daarna driemaal op een rij: 1955 (met een derde plaats voor de D-Type van de renstal Francorchamps), 1956 (met op de vierde plaats bovendien de D-Type van de Belgische natio-nale ploeg en het beroemde ongeval van Paul Frère in de tweede ronde!) en 1957 (waarin de Jaguar D-Type de eerste vier plaatsen bezette). Malcolm Sayer, aerodynamicaspecialist in de vliegtuigbouw, ontwierp een non-conformistische wagen. De D-Type heeft een lange motorkap zonder radiatorrooster en een zeer elegante, ranke achterpartij, maar kenmerkend is vooral de originele haaienvin die de hoofdsteun van de piloot verlengt en voor meer stabiliteit zorgt bij hoge snelheid. De D-Type heeft een klassieke 3,4 liter- zescilindermotor van het merk (de laatste zullen een 3,8 liter krijgen), is gebouwd op een zelfdragende structuur en is ook uitgerust met schijfremmen. De "long nose"-versie (waarvan er slechts 10 geproduceerd zijn, waaronder de "505/601" van Ralph Lauren) levert een winst op van zo'n vijftien kilometer per uur op topsnelheid, wat betekent dat hij tot 260 km/u haalt. Geen enkele andere wagen uit de jaren 50 symboliseert het begrip "snelheid" beter dan deze: het is de meest gelauwerde wagen van zijn generatie. In 1958 maakte een nieuwe reglementering die de cilinderinhoud van de motoren tot 3 liter beperkte een vroegtijdig einde aan zijn carrière, ook al werd een aantal D-Types uitgerust met een motor die aangepast was aan deze wijziging.
• Engine: in-line 6 cylinder • Power: 245 hp • Displacement: 3440 cc • Top speed: 260 km/h
Ferrari 250 Testa rossa (1958)
De beroemde raceschuit Ferrari 250 Testa Rossa blijft een opvallende verschijning in de geschiedenis van de automobielsport in het algemeen en van de Belgische automobielsport in het bijzonder. Het is aan het stuur van deze wagen dat Olivier Gendebien drie van zijn vier zeges behaalde in de 24 Uren van Le Mans, in 1958, 1960 (met onze andere landgenoot Paul Frère, de enige 100 % Belgische overwinning!) en 1961. Met dezelfde Ferrari 250 Testa Rossa won Olivier Gendebien ook de 12 Uren van Sebring en tot tweemaal toe de Targa Florio. De 250 "Testa Rossa" (rode kop) dankt zijn naam aan de rode nokkenasdoppen op zijn 3 liter-twaalfcilindermotor in V. De wagen werd gebouwd door de Carrozzeria Scaglietti op basis van een ontwerp van Pinin Farina dat een torpedo voorstelt. De wagen heeft een hoofdsteun die uit de carrosserie opduikt en geïntegreerde koplampen achter een koepeltje in plexiglas. De zeer bijzondere lijn van deze schuit blijkt vooral functioneel te zijn, eerder dan esthetisch. Door de originele spatborden zijn de wielen maar gedeeltelijk afgedekt, waardoor de trommelremmen effectief worden afgekoeld. Dankzij de lichte carrosserie haalt de wagen een topsnelheid van 270 km/u en zijn motor van 300 pk staat garant voor een lange reeks overwinningen. De wagen van Ralph Lauren is de veertiende van een serie van 34 identieke exemplaren die door het merk geproduceerd zijn, en vooral een van de zeldzame modellen met het stuur aan de linkerkant, bestemd voor de "klantenversie"; de fabriekswagens hadden het stuur rechts...
• Engine: V12 • Power: 300 hp • Displacement: 2953 cc • Weight: 790 kg • Top speed: 270 km/h
Mercedes-Benz 300 SL Coupé (1955)
Onder de interne codenaam "W198" was de Mercedes-Benz 300 SL (wat staat voor Sport Leicht!) met zijn vleugeldeuren (vanwaar zijn naam "Gullwing") een racewagen die nauwelijks te onderscheiden viel van een wagen voor gebruik op de gewone weg. Deze coupé (met een productie van 1.400 wagens van 1954 tot 1957) is rechtstreeks afgeleid van de "W194"-racewagen die de Carrera Panamericana gewonnen had en vooral de 24 Uren van Le Mans in 1952, en hij dankt zijn ontstaan vooral aan het doorzettingsvermogen van Max Hoffmann. Hoffmann, van Oostenrijkse komaf, hield zich sinds begin 1952 naast de import van andere Europese merken bezig met de import van Mercedes-Benz in de Verenigde Staten en hij geniet een bepaalde reputatie in Stuttgart, aangezien hij reeds een flink derde van de totale productie van het merk in de VSA verkocht had: hij engageert zich trouwens om minstens duizend exemplaren van de 300 SL te verkopen. En vermits Mercedes-Benz geld nodig heeft om zijn nieuw sportprogramma, samengesteld door Rudolf Uhlenhaut, tot een goed einde te brengen... Deze Duitse ingenieur legde zich sinds 1951 op dit project toe, onder meer gemotiveerd door een wijziging aan het Grand Prix-reglement voorzien voor het seizoen 1954, een context waarin ook de andere, concurrerende constructeurs hun beleid in vraag moesten stellen. In het hart van een ultralicht buizenchassis wordt een drieliter-zescilindermotor ingebouwd, een uitbreiding van de motor in de 300 limousine, maar waardoor de deuren niet op hun gebruikelijke plaats konden geplaatst worden vanwege de verhoogde drempel of de openklappende ruiten. Al gauw bleek deze handicap een geniale stijlvondst te zijn, door de schitterende vleugeldeuren die van onder naar boven opengaan. Na een kleine correctie wint de 300 SL race na race maar pas een jaar daarna wordt een seriemodel op punt gesteld, tot groot genoegen van de huisklanten, waaronder Herbert von Karajan, Sophia Loren en ook Elvis Presley, die fan worden van de nieuwe wagen. Talrijke gereputeerde piloten schaften zich er ook eentje aan om deel te nemen aan verschillende wegwedstrijden, waaronder enkele Belgen zoals Gilberte Thirion, Olivier Gendebien, die Luik-Rome-Luik zou winnen en de Coupe des Dolomites in 1955, en Willy Mairesse, die de editie 1956 van Luik-Rome-Luik won.
• Engine: in-line 6 cylinder • Power: 240 hp • Displacement: 2996 cc • Weight: 1290 kg • Top speed: 235 km/h • 0 to 100 km/h: 8,8 s.
Meer weten
To keep the emotion, subscribe to the Newsletter
